Categorie: gasten aan het woord

Brief van een deelneemster aan een week voor nabestaanden

Ik voelde de behoefte om jullie even een mail te sturen om te laten weten dat ik nog dagelijks aan Les Vaux denk. Wat een onvergetelijke week! En bij mij werkt het door op allerlei fronten.

De eerste dagen raakte ik niet uitgesproken over mijn ervaringen. Heb uren met mijn dochter en een dag later met mijn schoonzus zitten praten. Toen besefte ik pas echt, wat ik heb geleerd en gedeeld met anderen en wat ik wil veranderen.

 Ik voel veel meer rust en zoek niet steeds verstrooiing. Heb  dingen in mijn huis iets veranderd, foto’s verwisseld en een andere plaats gegeven etc. Dit naar aanleiding van het gesprek met Maartje, die mijn ogen heeft geopend. Nu heb ik een vrolijke, levenslustige Pieter staan en niet een zieke, droevige Pieter. Heb krijt en aquarelpotloden gekocht en ben aan het schilderen (over resultaat praat ik maar even niet, maar ik heb er wel plezier in).

Ik doe wat oefeningen van Irthe en ben weer gaan mediteren. Heb allemaal lekkere recepten uitgezocht en ben weer gezellig voor mezelf gaan koken. En ik heb in mijn eentje gewandeld (ach, dat is toch ook geen ramp).

Er is de afgelopen week regelmatig gemaild en gebeld onder ons groepje. En we hebben een weekend vastgelegd om elkaar weer te zien.

Nogmaals dank. Lieve groet, Monique

… De andere kant was er ook. Boetseren in een geitehutje in de stilte met uitzicht op de vallei. een stromende beek beneden waarvan je het watervalletje kon horen. Nergens word ik rustiger van dan wanneer ik creatief bezig ben, mijn zusje maakte de foto ( ik stuur hem wel mee) maar deze plek was toch wel heel bijzonder. Het is heel moeilijk om direct het effect te meten van een bezoek aan les Vaux, Natuurlijk was er een duidelijk verschil voor en na, maar de effecten bleven lang doorgaan, en zelfs nu nog gaat het met me mee. dat is het mooie aan de opzet van dit unieke gebeuren. life changing..Wat mij betreft moet dit gewoon in een basispakket worden opgenomen, omdat een week les Vaux meer doet dan weet ik het wat aan therapie. De mix van genieten, vakantie en therapie en het feit dat je de ruimte krijgt om zelf tot inzichten te komen is zo bijzonder. Maar waar ter wereld heb je nou echte bedden onder de fruitbomen staan, dat is toch ultiem genieten?

Katja

Ik kwam binnen als een depressieve vrouw, met weinig zin meer in het leven en kwam er uit met veel meer kracht en evenwicht en meer in staat om problemen aan te kunnen, dingen anders te bekijken en te benaderen. Ik kon weer voelen, vond mezelf terug. Daarvoor was ik mezelf volkomen kwijt. Er was weer contact met de eigen kracht om het leven weer aan te kunnen. Daarbij wel beseffend, dat het nooit meer hetzelfde wordt als daarvoor. Het was niet alleen maar ellende en zwaar we zongen en lachten ook veel, een bevrijding.

We kregen diezelfde zomer de gelegenheid om naar Frankrijk te komen. Het was er fantastisch, de uitstraling van het oude landhuis, de heerlijke omgeving, de liefdevolle begeleiding maakten dat we weer thuiskwamen. Opnieuw pakten we stukken aan en kwamen er krachtiger vandaan.

Er is nu bijna een jaar om en ik voel de krachten terugkomen. De dingen die geleerd zijn bij Les Vaux, zijn hierin waardevolle lessen geweest. Het besef, dat je niet meer zo diep terugzakt is fijn.
Ik ben positief naar de toekomst toe, heb genoeg plannen. Op lotgenotengebied ben ik momenteel actief, wat voldoening geeft. Mede dankzij de hulp van de mensen van Les Vaux, zie ik ondanks alles weer lichtpuntjes voor de toekomst en dat is waardevol. Ik ben weer gaan wandelen, ben creatief bezig, haal voldoening uit muziek maken, meer begrip gekregen voor de medemens en heb veel meer zelfvertrouwen gekregen, waardoor ik het dagelijkse leven beter aankan.
We kunnen het iedereen aanraden om naar Les Vaux te gaan.
U kunt gerust mailen, als u behoefte heeft aan meer informatie of over onze ervaringen bij Les Vaux, zowel als lotgenote als partner

 Marja den Eerzamen – 2003 – marjadeneerzamen@hotmail.com

Ik kwam en dacht: wat gaat er gebeuren en kan ik me wel openen?  Eerst een dag waarop er steeds de gedachte was: wat doe ik hier? En toen: goh, ik geloof dat ik blij ben dat ik hier ben. En nu, de laatste dag, vanuit mijn hart: Wat ben ik dankbaar dat ik hier mocht zijn, dankbaar dat ik omringd door zoveel liefde, zoveel troost, mezelf kon openen. Kan zien hoeveel pijn mijn hart heeft, maar ook mijn ziel en vooral mijn lijf. Mag weten dat ik er zelf iets mee kan doen. Dat ik verder kan gaan, thuis in Nederland en dat ik niet meer bang hoef te zijn voor de pijn en tranen in mijn hart”.

Else, augustus 2006

Totdat Ronni in Uitzicht een bericht las over een therapeutische week in het Franse Les Vaux. “Ik gaf mezelf op en sprak een tijdje met psychologe Elly de Bruin, directeur van Les Vaux. Zij stelde voor dat mijn man ook zou meegaan. Wim heeft er twee weken over nagedacht en besloot mee te gaan. Niet om mij te vergezellen maar voor zichzelf! Dat was een hele ommekeer voor hem, maar deze week is zó goed geweest voor ons beiden.

Aan het eind zei ik tegen de andere deelnemers: ‘Ik ben gekomen met de dood, ik ga weg met het leven!’. Zo voelde ik het ook echt.

Niets is vreugdevoller dan het besef dat je nog niet doodgaat, dat je nog mag leven.”