Lieve Jan en Elly,
Ik was in Les Vaux begin september 2001. Het was 1½ jaar na de diagnose. Ik was bezig me weer voor te bereiden op een werkzaam leven en moest erg schakelen na alles wat ik had meegemaakt, gevoeld, gevreesd.
Ik heb in Les Vaux een geestelijke groeispurt doorgemaakt. Mijn relatie is er door versterkt. Mijn kinderen waren en zijn trots. Ik ben weer gaan lesgeven bij het ROC en uit die lespraktijk is Mammarosa geboren. Ik werkte maximaal 20 uur per week, vanwege mijn vermoeidheidsklachten – dit was goed geregeld met de bedrijfsarts. Ik heb nog steeds een stukje WAO.
Ik denk er nog vaak aan, vertel erover, laat foto’s zien. Met de groep hebben we lang contact gehouden. Er zijn 2 vrouwen van de groep overleden. Sinds een jaar of 3 hoor ik niks meer.
Ik heb genoten van mijn verblijf in Les Vaux, eigenlijk van alles bij elkaar, de sfeer, het huis, de lunches/diners, het groepswerk, de yoga, de aandacht, de familieopstelling in de zandbak, .. Ik vond de avond met de muziek heel inspirerend.
De week in Les Vaux heeft me weer op mijn benen gezet. Ik kijk er met liefde op terug.
Ik ben in 2002, naast mijn werk, begonnen met netwerkgesprekken om iets te kunnen betekenen voor allochtone vrouwen met borstkanker. Dit heeft geleid tot de oprichting van de Stichting Mammarosa in april 2006. Dit geeft me veel voldoening. Het is ondertussen 1½ baan en ik ben gestopt met lesgeven! Ik geef, met veel vrijwilligers, voorlichtingen, lezingen, workshops. We doen lotgenotencontact, hebben een spreekuur, bouwen een website www.mammarosa.nl. Enige versterking of ondersteuning kunnen we altijd goed gebruiken.
Af en toe kom ik mensen van Les Vaux tegen – dat is altijd leuk. Ik heb ook regelmatig PR voor jullie gedaan, omdat het mij zo goed heeft gedaan.
Liefs, Lide van der Vegt