Categorie: gasten aan het woord

Bij terugdenken aan Les Vaux komt er bijna van zelf een gelukkig gevoel.
Het was hard werken aan je zelf, maar ook genieten van de omgeving, bijna vakantie.

Les Vaux wordt hier regelmatig nog besproken. Dat gaat van het eten, de lieve mensen tot het kampvuur en de bonte avond.
Waar we heel wat hebben gelachen. Ondanks de ellende waar we mee moesten leren omgaan.

En ik zeg nog steeds tegen mensen waar we geweest zijn om met die ziekte kanker om te gaan en het verlies te verwerken.
Daarvoor ben ik jullie steeds dankbaar lieve mensen

groeten Cees

Lieve Jan en Elly,

Ik was in Les Vaux begin september 2001. Het was 1½ jaar na de diagnose. Ik was bezig me weer voor te bereiden op een werkzaam leven en moest erg schakelen na alles wat ik had meegemaakt, gevoeld, gevreesd.

Ik heb in Les Vaux een geestelijke groeispurt doorgemaakt. Mijn relatie is er door versterkt. Mijn kinderen waren en zijn trots. Ik ben weer gaan lesgeven bij het ROC en uit die lespraktijk is Mammarosa geboren. Ik werkte maximaal 20 uur per week, vanwege mijn vermoeidheidsklachten – dit was goed geregeld met de bedrijfsarts. Ik heb nog steeds een stukje WAO.

Ik denk er nog vaak aan, vertel erover, laat foto’s zien. Met de groep hebben we lang contact gehouden. Er zijn 2 vrouwen van de groep overleden.  Sinds een jaar of 3 hoor ik niks meer.

Ik heb genoten van mijn verblijf in Les Vaux, eigenlijk van alles bij elkaar, de sfeer, het huis, de lunches/diners, het groepswerk, de yoga, de aandacht, de familieopstelling in de zandbak, ..  Ik vond de avond met de muziek heel inspirerend.

De week in Les Vaux heeft me weer op mijn  benen gezet. Ik kijk er met liefde op terug.

Ik ben in 2002, naast mijn werk, begonnen met netwerkgesprekken om iets te kunnen betekenen voor allochtone vrouwen met borstkanker. Dit heeft geleid tot de oprichting van de Stichting Mammarosa in april 2006. Dit geeft me veel voldoening. Het is  ondertussen 1½ baan en ik ben gestopt met lesgeven! Ik geef, met veel vrijwilligers, voorlichtingen, lezingen, workshops. We doen lotgenotencontact, hebben een spreekuur, bouwen een website www.mammarosa.nl. Enige versterking of ondersteuning kunnen we altijd goed gebruiken.

Af en toe kom ik mensen van Les Vaux tegen – dat is altijd leuk. Ik heb ook regelmatig PR voor jullie gedaan, omdat het mij zo goed heeft gedaan.

Liefs, Lide van der Vegt

Deze week is erg belangrijk geweest voor ons en onze relatie. Ondanks dat je na verloop van tijd toch weer overgaat op de orde van de dag, zijn er toch een aantal dingen veranderd, zoals meer tijd voor elkaar nemen en genieten van het moment. En zeggen dat je van elkaar houdt.

Frits en ik zijn in de week dichter naar elkaar gegroeid en hebben zaken ter sprake durven en kunnen brengen.

En dan hebben we natuurlijk het geluk gehad dat we een geweldig leuke groep getroffen hebben. We komen nog steeds regelmatig bij elkaar of hebben contact via mail en telefoon. Het zijn vrienden geworden.

Wilma

Het is zo bijzonder dat er mensen zijn die zich inzetten voor jou om op verhaal te komen en de mogelijkheid te geven om stil te staan bij jezelf in een roerige tijd.

Daar ben ik dankbaar voor. 

Het contact met andere mensen was erg fijn en daar bewaar ik ook mooie herinnering aan.

Speciale herinneringen zijn voor mij  dat jullie zo aaardig waren; dat is erg belangrijk voor me geweest, het gevoel dat je in de watten werd gelegd…heerlijk!

Ook de hangmat en de heerlijke plekjes die er waren.

De wandeling met Jan in het bos, samen met nog een paar mensen..ik zie nog het paadje voor me waar we langs liepen.

Karin

Anja over haar week voor nabestaanden:

De eerste tijd na Les Vaux was nog moeilijk, het verwerken van het verlies van Piet heeft mij wel 5 jaar gekost. Ondanks het gemis is de pijn nu weg, de mooie herinnering is er voor in de plaats gekomen. Ik ben nu zeer zelfstandig en ervaar dit als heel prettig.

Ik weet dat ik heel veel aan Les Vaux heb gehad. Als ik er over nadenk voel ik iets van “verliefdheid”. Ik denk aan de yoga, de massage, de gesprekken, de maaltijden samen aan de lange prachtig gedekte tafel buiten, de creativiteit en het bijzondere individuele gesprek met Elly. Ik denk vooral nog vaak aan de vraag/opmerking van Elly toen al “dus Anja er is ook winst”. Dit deed iets met me, ik ervaarde het misschien wel als een nieuw begin.

Nu moet ik constateren dat die winst er zeker is, wie had dit kunnen denken.