Ik kwam en dacht: wat gaat er gebeuren en kan ik me wel openen? Eerst een dag waarop er steeds de gedachte was: wat doe ik hier? En toen: goh, ik geloof dat ik blij ben dat ik hier ben. En nu, de laatste dag, vanuit mijn hart: Wat ben ik dankbaar dat ik hier mocht zijn, dankbaar dat ik omringd door zoveel liefde, zoveel troost, mezelf kon openen. Kan zien hoeveel pijn mijn hart heeft, maar ook mijn ziel en vooral mijn lijf. Mag weten dat ik er zelf iets mee kan doen. Dat ik verder kan gaan, thuis in Nederland en dat ik niet meer bang hoef te zijn voor de pijn en tranen in mijn hart”.
Else, augustus 2006